Persoonlijk verhaal van Jolien Daenen: (joliendaenen.nl)
De eerste jaren van onze relatie gingen niet vanzelf.
Wij kwamen alle twee uit een andere wereld.
Aan de oppervlakte waren we totaal geen match, maar onder die lagen voelden we toch een diepe verbinding.
Door onze verschillen spiegelden we elkaars patronen op pijnlijke manieren en tegelijkertijd zag ik in hem de kwaliteiten waar ik meer naar verlangde in mezelf.
We hadden duidelijk iets met elkaar uit te werken.
We misten alleen de gezamenlijke taal waarmee we elkaar konden begrijpen.
Na een paar jaar werd de intimiteit ons struikelblok.
De patronen die we in de eerste 3 jaar van onze relatie hadden opgebouwd werden zo pijnlijk dat we zo niet verder konden.
Wat we deden werkte niet, maar we wisten ook niet hoe het anders kon. Er werd zoveel niet uitgesproken tussen ons en de aannames die we deden waren gebaseerd op onze eigen triggers.
Hiermee creëerden in die jaren veel pijn bij elkaar.
In mijn zoektocht om hier iets mee te doen kwam ik het Wheel of Consent tegen.
Wat ik toen leerde over mezelf heeft mijn relatie, met mezelf én met mijn partner, compleet veranderd.
Ik kwam erachter dat ik het heel erg lastig vond om te voelen welke aanraking ik prettig of fijn vond. Helemaal in relatie tot een ander. Ik denk dat mijn lichaam en mijn zenuwstelsel, door veel verschillende ervaringen, geleerd hadden dat genot gelijk stond aan gevaar en grensoverschrijding, waardoor het bijna onmogelijk werd om nog te voelen.
In het oefenen met het Wheel realiseerde ik me dat als ik niet kan voelen wat ik fijn vind, het ook heel lastig is om daarom te vragen. In relatie tot mijn partner deed ik dat dan ook eigenlijk niet. Ik legde alle verantwoordelijkheid bij hem, om te raden wat voor mij fijn was en ook om te voelen waar mijn grenzen lagen. Als dat dan misging, nam ik het hem onbewust kwalijk.
Pas toen ik met het Wheel begon te oefenen realiseerde ik me dat wat ik wel of niet wil, wel of niet lekker vind, van moment tot moment kan veranderen. Dus hoe zou mijn partner dat dan ooit voor mij kunnen invoelen? Ik vond het in het begin enorm moeilijk om aan te geven wat ik niet wilde. Ik had allemaal overtuigingen die in de weg zaten, bijvoorbeeld over wat het betekent om een goede partner te zijn, waardoor ik steeds in conflict kwam met mezelf. Mijn hoofd bleef me maar vertellen waarom ik iets wel moest willen of moest doen, ook al voelde ik mijn lichaam nee. Ik was er zo aan gewend geraakt om niet naar mijn lijf te luisteren en met mijn hoofd te bedenken wat ik wilde dat ik niet eens doorhad dat ik het deed.
Zoals denk ik vaak in een relatie, was er tussen ons een gezamenlijke dynamiek die zichzelf in stand hield. Voor mijn partner was het vaak pijnlijk om mijn nee te horen. Hij voelde dat als afwijzing of niet welkom zijn. Soms bood hij aan om mij iets te geven zoals een massage, maar wilde hij eigenlijk iets ontvangen. Dat voelde veiliger dan vragen. Doordat we beiden deze dingen niet helder konden uitspreken naar elkaar kwam er veel ruis op de lijn tussen ons, wat weer leidde tot misverstanden en afnemend vertrouwen in elkaar.
Gelukkig stond hij er ook voor open om een Wheel of Consent workshop te volgen. Dat maakte ons onderzoek naar hoe we dit anders konden doen een stuk gemakkelijker. We leerden een gezamenlijke taal spreken, waardoor we woorden konden geven aan wat eerder niet gezegd werd. De eerste stap voor mij was om mijn ‘nee’ te gaan eren. Om de signalen in mijn lichaam serieus te nemen.
En tegelijkertijd ook om, alleen en samen met hem, op zoek te gaan naar mijn ‘ja’. Waar werd ik wel blij van, waar voelde ik wel de energie stromen.
Zo leerde ik, stukje bij beetje, dat ik mezelf ‘veilig’ kon houden. Dat ik mijn eigen grenzen kon bewaken. Dat ik niet afhankelijk ben van de ander om dat te bepalen. En ik merkte dat, hoe helderder het kader, hoe meer ruimte ik had om te ontspannen, te verkennen en te genieten.
Doordat we beide eerlijker waren naar elkaar over wat we wel en niet wilden op ieder moment, konden we weer vertrouwen opbouwen. Doordat ik mijn ‘nee’ kon geven, werd mijn ‘ja’ ook weer iets waard. Voor mijn partner was het heel fijn dat hij zich niet constant zorgen meer hoefde te maken dat hij per ongeluk iets deed wat ik niet wilde, omdat hij erop kon vertrouwen dat ik nee zou zeggen.
Als ik twijfelde of we alle twee hetzelfde idee hadden over wat we gingen doen, kon ik dat vragen. Dat maakte dat ik niet zo ‘op mijn hoede’ hoefde te zijn. We hadden immers een heldere overeenkomst. Bijvoorbeeld als hij mij een massage wilde geven, was het dan voor mij of voor hem? En deed hij het met de hoop om daarna te kunnen vrijen of ging het alleen om de massage? Het is allemaal even oké, maar als ik wil kunnen voelen of ik dat ook wil, is het wel belangrijk dat ik weet waar ik voor kies.
We zijn nu 5 jaar en een hoop workshops en oefenen later en onze relatie is ontzettend veranderd.
Van wederzijdse afhankelijkheid zijn we steeds meer naast elkaar komen te staan in de relatie. De verantwoordelijkheid voor onze eigen gevoelens, verlangens, plezier en grenzen ligt weer meer bij onszelf, i.p.v. dat we ze ongemerkt bij de ander leggen. We zijn alle twee meer onszelf, i.p.v. wat we denken dat we voor de ander moeten zijn. En samen vrijen is een nieuw avontuur geworden waarin we steeds meer kunnen ontdekken over onszelf en elkaar.
