Vaak denken mensen dat we alles in ons leven zelf creëren en daarmee dus zelf in gang hebben gezet.
In zware periodes heb ik soms de neiging om mezelf de schuld geven.
In periodes van ontregeling wil ik graag betekenis geven, ik wil het snappen. Iemand de schuld geven, ligt dan vaak om de hoek.
Als er iemand in de buurt is, krijgt die wellicht de schuld. Anderen richten de schuld vaak meer naar binnen.
Als het ergens aan ligt dat we ons niet fijn voelen, voelt het als iets dat we kunnen verhelpen, oplossen. Dan hebben we meer controle.
Iets begrijpen geeft veiligheid.
Hoe mooi is het dat ons systeem ons dat probeert te geven: Begrip, iets waardoor het komt.
Het is, heb ik gemerkt, alleen vaak een korte termijn oplossing.
Ik las laatst 'The signature of all things' en daar had de hoofdpersoon een hele tijd het idee dat soorten die het beste met tegenslag en 'hardship' kunnen dealen en zich aanpassen de beste overlevingskans hadden.
Degenen die het best konden vechten om te overleven hadden de beste kansen.
Maar hoe zat het dan met vrijgevigheid, mensen die behoeftes van de ander voor zichzelf stellen? Hoe komt het dan dat toch een eigenschap blijft die doorvererft wordt? Dat bleef een gapend gat in de theorie m.b.t. de mens.
Ik blijf me ook steeds weer verbazen over het mysterie dat de mens eigenlijk is.
Hoe meer we ervan begrijpen, hoe meer raadsels zich voordoen.
Wel zie ik dat iedereen een eigen 'signatuur' heeft ontwikkeld op het gebied van omgaan met tegenslag, moeilijkheden, narigheid of dingen die als spannend, eng of bedreigend ervaren worden.
De één legt de focus op de ander en hoeft zichzelf daardoor net even wat minder te voelen en wellicht bepaalde lastige kwesties of keuzes niet onder ogen te zien.
De ander kijkt de andere kant op.
Weer een ander gaat het gevecht aan (met zichzelf of de ander)
En sommige mensen storten in.
Vaak vinden mensen daar ook weer vanalles van.
Zowel van hun eigen patroon als van dat van een ander.
Want als het één beter is dan het ander, kun je het weer structureren, controleren en kun je iets dóen om het beter te maken.
Want echt, in het moment zelf zijn met al die heftige sensaties in je lichaam, al die afschuwelijke gedachtes die alles willen overnemen, is gewoon ontzettend moeilijk. Dat is geen kattepis.
Kunnen we accepteren dat dat er soms is?
Dat het soms niet verholpen hoeft te worden?
Dat het zijn functie heeft?
Kunnen we zacht zijn voor onszelf in die momenten?
Onszelf geruststellen dat ook dit weer over gaat?
Of om geruststelling, support of troost vragen?
Kunnen we onze innerlijke krijger die het meteen wil oplossen zachtjes over zijn wang aaien of wiegen in onze schoot?
En ter aanvulling:
Bij sommige mensen is hun krijger zo slim en handig geworden dat ze het gevoel hebben dit hele probleem getackeld te hebben.
De krijger is onzichtbaar geworden, hij beweegt zich door je schaduwen.
Soms vang je een glimp op, maar zodra je je omdraait of het licht probeert aan te doen, zie je hem niet meer.
Sommige mensen vangen zelfs die glimp niet.
Er zijn wel wat signalen van zo'n verborgen krijger als je goed kijkt:
- Er zijn gedachtes van superioriteit, van het gevoel hebben dat je al 'ver' bent.
- De krijger tilt zijn kin een beetje op in actie om het overzicht te houden. (Dus kijk maar eens naar een rijtje van je profielfoto's ;-))
- Je bent rationeel en verbaal sterk
- Je hebt veel moeite met kritiek of feedback aannemen en haalt dan vaak verbaal uit of geeft een steek onder water
-De verborgen krijger gebruikt alle wapens die hij heeft, of dat nu spiritualiteit, financien, opleiding, uiterlijk, of wat dan ook is.
Als je iemand met zo'n verborgen, rationele krijger tegenkomt, zijn er ook signalen.
Dingen die veel mensen dan ervaren is:
- Zich kleiner of gekleineerd voelen
-Verwarring, onrust, zich wiebelig voelen
-Een zenuwstelsel dat in een verdedigingsrespons schiet (of dat nou pleasen, vluchten, vechten of een shutdown is)
- verkramping in hun hart of maag gebied
-uitputting
-afkeer voelen
-een brein dat niet meer lekker functioneert
De verborgen krijger blijft onzichtbaar zolang hij kan vechten.
Want dan blijft de persoon zodanig op de buitenwereld gefocust dat hij de schaduwkrijger achter zich niet ziet.
Mijn ervaring is dat de enige manier om de krijger te ontwapenen, is om mijn eigen systeem naar veiligheid te navigeren en daar stevig verankerd te blijven staan. Zowel bij mijn eigen krijger als die van een ander.
Dat kost wel heel veel energie en is soms dus haalbaar en soms ook niet.
Het ligt er ook aan hoeveel ervaring en bereidheid de ander heeft om naar die innerlijke krijger te kijken.
Die innerlijke krijger beschermt vaak tranen, verdriet en heel veel pijn.
Om je krijger opzij te laten stappen, is dus heel veel moed en draagkracht nodig. Want er komen meestal pittige emoties en oud zeer vrij.
Soms heb ik nog wel eens de neiging om iemand even op zijn schouder te willen tikken om zijn krijger in het oog te krijgen.
Ondanks dat ik weet dat het compleet zinloos is als diegene niet al ergens die krijger in zijn nek voelde hijgen en graag wil zien wie of wat daar is.
Als je namelijk eenmaal ook in de schaduw kunt kijken, is het zoiets als 'je kunt niet meer ont-zien wat je eenmaal gezien hebt.
Vind je dit een interessant onderwerp?
In mijn Polyvagaal trainingen leer je er meer over.
Wil je je eigen krijger ontmoeten of die in een ander leren zien?
Dat laatste is heel handig als je steeds in relaties met mensen met een narcistisch patroon terecht komt.
Ook in individuele (live) sessies kun je hiermee bij me aan de slag.
