Een zenuwstelsel perspectief (Polyvagaal theorie)
Zin of onzin: aparte activiteiten voor mannen of vrouwen?
Het roept bij veel mensen een hoop op:
- Een warm bad
- Ik moet er niet aan denken
- Heel hard nodig
- Even ademruimte
- Begrepen worden
- Competitie
- Sisterhood/ Brotherhood
Meestal zijn de meningen behoorlijk zwart-wit.
Je houdt ervan of het is helemaal niks voor je.
Ik heb me ook lang afgevraagd welke behoefte het precies vervuld: die man-vrouw splitsing.
.
Soms vond ik het fijn, soms minder.
Soms had ik ook het idee dat veel vrouwen in dezelfde cirkel bleven ronddraaien en de mannen een soort aliens of archetypes werden: Of de dader of de God, de vader of de zoon.
Opgehemeld of verguisd.
Het bleef vaak in die dualiteit hangen: zwart of wit, het een of het ander.
Maar altijd werden ze als een ander ‘soort’ mensen bestempeld: Wij versus zij.
Mannelijk en vrouwelijk
Ik heb al eerder een filmpje opgenomen over hoe ik naar de termen ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ kijk. En ik denk dat we daar een stap in kunnen zetten.
Want als we de polariteiten die in ons leven los kunnen koppelen van een geslachtsnaam, kunnen we ook een heleboel trauma dat aan die woorden verbonden is loslaten.
(Hier vind je het filmpje: https://youtu.be/2uLaRPFGbbc?si=mvZLpyUnRv-S7Ffg )
Polyvagaal Perspectief
Vanuit Polyvagaal perspectief zie ik het nut van aparte mannen en vrouwen activiteiten.
En ik zie ook de beperking.
In onze maatschappij zie je veel mensen die een ongezonde hechting hebben gehad als kind.
Dat heeft hele generaties volwassenen opgeleverd met verlatings- en/of bindingsangst.
Die is meestal gekoppeld aan het andere geslacht, in ieder geval bij mensen die (ook) graag met het andere geslacht een relatie aan willen gaan.
Op het moment dat er dus mensen om je heen zijn die mogelijk ‘relatiemateriaal’ zijn, worden er allerlei oude pijnen en onvervulde behoeftes getriggerd, met een heleboel onbewuste coping mechanismes tot gevolg.
Je ‘verliest’ jezelf.
Eigenlijk verlies je vooral delen van je bewustzijn en je veilige verankering.
Dat heeft ook nog eens weinig te maken met die ander, maar vooral met wat jouw zenuwstelsel, jouw overlevingsmechanisme in gang zet.
Je voelt je onveilig, meestal zonder dat je het in de gaten hebt:
- Ben ik mooi, leuk, slim, knap genoeg?
(Ventraal onveilig noemen we dat binnen de Polyvagaal)
- Gaat die ander me pijn doen? Kan ik dit wel? Verlies ik mijn vrijheid? Stap ik weer in hetzelfde relatiepatroon?
(Sympathisch onveilig)
- Je bent een beetje afwezig, er niet helemaal bij. Het voelt alsof het iemand anders overkomt en jij ernaar kijkt.
(Dorsaal onveilig)
Op het moment dat de je trigger (in dit geval het andere geslacht) verwijderd, heb je dus meer kans je veilig en ontspannen te voelen.
Voor veel mensen is dit een onbekend gevoel: Een ontspannen veiligheid.
Veel mensen in onze maatschappij leven in een chronische staat van onveiligheid en kennen dit gevoel niet of amper.
Daarnaast wordt de eeuwige honger naar gezien worden, erkenning, goed genoeg zijn, gewild zijn even verstild. Degene met het ‘juiste’ geslacht om dat te vervullen, is namelijk niet in de buurt. Dan kan je focus dus meer bij jezelf zijn.
De voordelen van een mannen- of vrouwencirkel
Zo’n mannen of vrouwencirkel kan je dus laten ervaren hoe veiligheid voelt.
Je krijgt de belichaamde ervaring in je lijf. Je voelt het in al je cellen en je lichaam heeft de herinnering eraan als anker om naar terug te keren.
Je krijgt een adempauze in je voortdurende (ook al is die onbewust) honger naar bevestiging van het andere geslacht.
Dat maakt dat er ruimte is voor andere dingen.
Voor sommige mensen is dat fijn, voor anderen juist heel bedreigend als al die voortdurende coping mechanismes opeens wegvallen.
(En dan laat ik trauma met het eigen geslacht nog even buiten beschouwing hier)
De beperkingen
Naast dat het je dus een ervaring van veiligheid geeft, heelt het verder niet de wonden of de triggers.
Op het moment dat je weer in contact komt met het andere geslacht, zullen dezelfde coping mechanismes weer in gang gezet worden.
Je voelt je wellicht wel meer gegrond door je ervaring van veiligheid.
Je hebt een anker om in jezelf naar terug te keren.
Maar zonder bewustzijn op je daadwerkelijke behoefte, de honger naar iets dat vroeger niet vervuld is en hoe jij daar onbewust in probeert te voorzien, zullen diezelfde patronen zich blijven afspelen.
Zo kun je jarenlang in dezelfde cirkel blijven ronddraaien, zonder een daadwerkelijke verandering.
De oplossing
Onvervulde behoeftes uit je kindertijd los je niet op met een toverstafje, is mijn ervaring.
Ook de overtuiging dat die behoefte vervuld is en de wond weg, litteken opgelost, is een illusie denk ik, een tijdelijke adempauze.
Ik zie die adempauzes op Facebook steeds voorbij komen in het begin van nieuwe relaties: opeens is de pijn weg, de veilige staat wordt ervaren, er is bliss, blijdschap en energie. Als het ook nog een coach of trainer is, zal diegene uiteraard ook meteen met een aanbod komen waarmee je die staat ook kunt bereiken. Want zij hebben nu de sleutel gevonden.
Helaas ebt ook dat weer weg na een tijdje (dat geloof je natuurlijk nooit als je erin zit).
En ook die riedel kun je steeds weer blijven afdraaien door een nieuwe relatie aan te gaan, een nieuw kick te vinden, een nieuwe match op die dating app, een tijdelijke verdoving van de pijn van onvervulde behoeftes.
Van mij mag je, laten we daar helder over zijn.
Ik heb er zelf alleen niet de energie noch het doorzettingsvermogen voor.
En dus moest ik uiteindelijk verder gaan kijken na de zoveelste herhaling en het oprapen van mijn innerlijke brokstukken na afloop.
Wat helpt wel?
Bewustzijn.
Het lijkt een dooddoener.
En saai. Niet zo juicy als je gehoopt had?
Toch heeft je bewustzijn de grootste sleutel in zich.
De grootste verandering heb ik ervaren zodra ik zelf in mijn lichaam kon gaan herkennen als automatische patronen in gang gezet werden.
Ik ging de fysieke reacties in mijn lichaam herkennen, de woorden en gedachtes die erbij kwamen kijken.
Ik leerde ze tot in iedere cel kennen en ik bevriendde ze. Totdat ik ze al kon ruiken zodra ze in de buurt kwamen.
Als ze zich lieten zien, kon ik ze bij de voordeur welkom heten en bewust kiezen of ik ze liet binnenkomen om een puinzooi van mijn huis te maken of dat ik teru
g naar mijn veiligheid ging en ander gedrag kon inzetten.
.
Dat maakt dat ik me tegenwoordig net zo ontspannen in een groep mannen als in een groep vrouwen begeef.
Mijn onbewuste programma’s zijn minder onbewust.
Ik voel me veilig en heb een veilig anker om naar terug te keren.
Het maakt dat ik minder snel meegesleurd word in een spel van aantrekken/afstoten of competitie.
Het maakt ook dat als ik er toch in gegleden ben, ik het sneller herken en mezelf weer naar mijn veiligheid breng.
Ik kan om mezelf glimlachen en ook om de knoppen die ingedrukt worden.
Ach ja, daar is ie weer: dat verlangen naar onvoorwaardelijke liefde en steun, naar iemand die zijn eigen behoeftes even opzij kan en wil zetten voor de mijne.
.
Dus zodra iemand ook maar een beetje gedrag in die richting inzet, val ik meteen in katzwijm.
Best een beetje schattig vind ik het, grenzeloos naïef en dromerig dan ook weer.
Het mag er gewoon zijn.
.
Ik hoef er alleen niet naar te handelen of erin te geloven.
Dat maakt het grote verschil.
