Zelfzorg
Wat gebeurt er in jou wanneer je eraan denkt?
Aan het woord ‘zelfzorg’ of aan de inhoud?
Ik krijg een beetje de kriebels. Het doet me denken aan moederdagcadeautjes, bodylotion en dat ene avondje dat je dan ‘vrij krijgt’ om weer een beetje bij te komen.
Het doet me denken aan een soort ‘one size fits all’ oplossing.
Zoiets klinkt lekker aan de oppervlakte maar doet m.i. niet veel voor de lagen eronder.
Als je gewoon een lekker leventje hebt en net een keer een te drukke week hebt gehad, kan het natuurlijk heerlijk en ruim voldoende zijn om een avondje met een kaarsje aan en een boekje in bad te gaan liggen of om een dagje naar de sauna te gaan.
Maar de mensen die ik ken dragen gewoon veel meer mee:
Pittige ervaringen uit het verleden, een chronisch te hoge belasting in het dagelijks leven, eenzaamheid, van de ene to do lijst naar de volgende gaan (of die nou over werk, kinderen, of de groentes die je nog moet inmaken voor de winter gaan), een lichaam dat moeite heeft hier op aarde te functioneren, rouw en pijn en meer van dat soort dingen.
Goede zelfzorg wordt dan opeens een veel complexer gebeuren is mijn ervaring.
Voor mijzelf waren het HERKENNEN van signalen van overbelasting heel belangrijk.
En waar ik wat langer over gedaan heb om het te leren, de tweede stap, is het ERKENNEN dat het echt zo is, i.p.v. het snel weer naast me neer te leggen omdat ik geen ruimte heb me daar ook nog mee bezig te houden.
En ook heb ik moeten leren op de PAUZE-knop te drukken.
Degenen die me al langer volgen, weten dat ik dat preventief een aantal keer per jaar doe.
Even pauze, geen emails beantwoorden, geen workshops faciliteren.
Maar ook heb ik te pauzeren als ik merk dat mijn leven niet lekker loopt.
Zelfs als dat net na een werkpauze is en mijn hoofd flink benadrukt dat ik net ‘rust’ gehad heb. ;-)
De volgende stap is voor veel van mijn deelnemers een uitdaging. Ze komen daar al hun overtuigingen in tegen:
WAT HEB IK NU ECHT NODIG?
En dus niet: Wat vind je dat je nodig zou moeten hebben? Of wat zou moeten werken?
In mezelf merk ik ook dat ik allerlei overtuigingen heb van wat zou moeten werken:
Gezond eten, beweging, frisse lucht, een boek lezen, met vrienden afspreken, vakantie een dagje weg…
Dat zijn de dingen die ik vind dat ik zou moeten doen als het niet zo lekker met me gaat.
Soms werken ze, soms niet.
Maar weet je wat er eigenlijk in de weg zit?
Het zijn dan dingen die ik van mezelf MOET.
En laat dat nu precies zijn waar het zenuwstelsel groot alarm op slaat en alle verdediging aanslaat.
En dus ben ik weer terug bij af: zenuwstelsel ontregelt.
De kunst is dus om jezelf de keuze te geven:
Wat wil je nu doen? Is het oké om niet te kiezen voor die dingen waarvan je verwacht dat ze werken?
Zo zat ik laatst te ontbijten. Ik had een gezonde soep gemaakt van de laatste groentes uit mijn tuin en een beetje van de markt. De soep was te doen, maar niet echt geweldig.
- (Jippie, 7 bakjes in de vriezer nu ;-) ) Gelukkig kan ik om mezelf lachen.
Het invriezen heb ik trouwens pas gedaan na een dag uitstel en mezelf toestemming te geven de pan door de wc te spoelen, ook al was het prima soep. -
Ik vroeg mezelf af: Wat zou de soep nu beter maken? Het verrassende en vreemde antwoord ’s ochtends om 7 uur was: Chips!
En zo zat ik dus soep met chips te eten als ontbijt. En mijn lijf had gelijk. De combi maakte het stukken beter te doen.
Soms is het dus nodig om al je overtuigingen van wat je nodig hebt of wat helpt even los te laten om eens met een frisse blik iets anders te doen of te proberen.
Ik raad in mijn trainingen aan om het als een experiment te zien. Dan hangt er niet zoveel gedoe aan vast. Je doet iets en evalueert achteraf of het fijn is of niet.
Brengt het je dichter bij de persoon die wilt zijn of er verder van weg?
Soms zijn er ook dingen nodig die ik lange tijd niet bereid ben om te doen of los te laten.
Zo liet ik het afgelopen jaar mijn volkstuin gaan waar ik mijn hart en ziel in heb gestopt.
Ook zijn er katten verhuisd naar nieuwe mensen.
En hetgeen dat ik echt een hele tijd niet bereid was te doen, heb ik afgelopen week toch gedaan:
Mijn dochter is tot kerst fulltime bij haar vader.
Pfff… het voelt nogal als een groot taboe om dat te typen.
Iets dat veel emoties en oordelen kan oproepen bij mensen.
Het is een keuze die ik ook liever niet had willen maken.
En toch is dat wat er nodig is nu.
Al mijn andere opties en keuzes bleken niet genoeg te werken, niet genoeg effect te hebben.
En ja, ik wist wel dat dit mijn grootste energieslurper was, oftewel dat wat me voortdurend het meeste ontregelde.
Maar je dochter niet meer thuis hebben? Dat is nogal wat.
Daar komen ook nog allerlei oordelen en teleurstellingen van mezelf overheen.
Want ik had het graag anders gezien.
Ik had gehoopt dat dat wat ik haar geboden heb de afgelopen jaren genoeg tegenwicht geboden zou hebben aan dat wat er ook in haar leven is.
En dat blijkt nu niet zo te zijn. Dat idee kan me volledig ontregelen als ik me erdoor laat overspoelen.
Een ontregeld zenuwstelsel creëert dat soort grote drama verhalen.
Dan worden het verhalen als:
Ik heb gefaald.
Het was niet genoeg.
Wat had ik anders kunnen doen?
Was ik er maar nooit aan begonnen?
Waarom ben je zo stom geweest?
….
Nou je snapt het wel.
Ken je ze ook, dat soort gedachtes?
Terwijl mijn veilige deel rustig kan zeggen:
Wat fijn dat je nu even tijd hebt om bij te komen.
Ze heeft het prima bij haar vader en wie weet wat deze pauze weer gaat brengen.
Wie weet is dit wat er nodig is?
Je kunt het geheel niet overzien, alleen dat doen wat op dit moment het beste klopt.
Wat dapper dat je de stap toch genomen hebt, omdat je voelt dat dit nu nodig is.
Een heel ander verhaal hè. Maar precies dezelfde situatie. (Misschien interessant om jouw verhalen ook eens vanuit een andere staat, een ander deel van jezelf te schrijven?)
Dat is ook zelfzorg voor me.
Dat soort grote keuzes voor mezelf als de makkelijkere, kleinere keuzes niet de oplossing bieden. Zelfs als er delen van mij zijn die daar allerlei oordelen over hebben.
Zelfs als het iets is dat maatschappelijk not done is.
Zelfs als … wat dan ook.
Wat als het er niet om gaat dat we onszelf net zoveel ruimte geven dat we het net redden allemaal? Net genoeg om je hoofd boven water te houden?
Wat gebeurt er als we onszelf eerlijk geven wat we nodig hebben? Wat als we loslaten wat we daarvan vinden? Stoppen om het ‘met mate’ te doen?
Ik heb geen idee.
Daar mijmer ik nog even over verder.
Voor nu denk ik dat het de enige manier is naar een andere wereld.
De weg naar een wereld van mensen die vanuit een veilige staat in contact kunnen zijn met zichzelf en anderen.
Terwijl ik dit schrijf en even afgeleid word en op Facebook kijk, lees ik daar in een post van een trainer:
“Vrouwen die vanuit hun hart leven zonder verbonden te zijn met de voedende bron in hun bekken lopen leeg.”
Dat klinkt best logisch op het eerste gezicht. Of iets dat iemand zou kunnen verwachten dat ik ook zou zeggen m.b.t. mijn Pelvic Release werk.
Maar dit soort zinnen vind ik echt om te kotsen. (sorry voor het taalgebruik)
Dat impliceert namelijk dat als je wel verbonden bent met de bron, je nooit meer leegloopt.
En ook dat als je leegloopt, je dus niet verbonden bent met de bron.
Echt… grotere onzin is er m.i. niet.
Ik vind het ook niet helpend.
Want wat gebeurt er door dit soort zinnen?
Vrouwen gaan het zichzelf verwijten als ze leeglopen.
Ik zou wel willen schreeuwen: HET IS NORMAAL OM AF EN TOE LEEG TE LOPEN!!
Laten we het in godsnaam normaliseren.
Iedereen loopt wel eens leeg. Bij iedereen is het wel eens op.
Met wat dan ook je wel of niet verbonden bent.
Dit vind ik dus echt shitty marketing zinnen.
Van die verborgen oordelen dat wanneer je je niet zo goed voelt het ligt aan iets dat je doet/ niet doet.
Want mensen denken dan: Oei, daar ligt het dus aan. Als ik dat leer, loop ik nooit meer leeg. Dat voedt meteen dat deel van ons dat denkt dat we iets verkeerd gedaan hebben, iets over het hoofd gezien hebben of iets anders hadden moeten doen (de naar binnen gerichte ventraal & sympatisch onveilige loop). Er móet een oplossing aan en voila: de trainer (die vast een slimme businesss- of marketingcoach heeft) biedt je de oplossing aan. Het lang gezochte toverstafje.
Dat is net zoiets als: Als ik mezelf leer reguleren, word ik nooit meer getriggerd of voel ik me nooit meer rot.
Zo werkt het (helaas?) niet.
Dat is een van de eerste dingen die ik ontmantel in mijn trainingen.
Dat is de spirituele versie van het Disney sprookje.
De menselijke ervaring is soms gewoon zwaar, schuurt, wringt, dwingt je op je knieën en dwingt je daarna ook om weer op te staan.
En ja, er zijn tools om het lichter te maken, om er gracieuzer en minder alleen doorheen te hoeven bewegen.
Maar laat ik je dit zeggen: Niemand heeft een toverstafje dat het aardse leven opeens in een zoete lekkernij verandert.
Dus hoe je ook verbonden bent met je lichaam, je ijsbaden neemt, ademtrainingen doet, ecstatic danst, tantrisch sekst, authentiek communiceert of wat dan ook:
SOMS IS HET LEVEN GEWOON ZWAAR.
Dat blijft zo.
(zelfs als goede marketingmensen je iets anders proberen te vertellen – want dat willen we allemaal graag geloven natuurlijk)
En wellicht is de meest zinnige, maar moeilijke weg om als allereerste te accepteren dat het leven soms zwaar is en dat dat niet gaat veranderen hoe je ook je best doet.
Dan kun je met meer lichtheid, gratie en verbondenheid bewegen in periodes dat je uitgedaagd wordt door het leven.
Misschien denk je nu:
Dan hoef ik dus helemaal niks meer te doen? Geen workshop of training te volgen?
Misschien is dat zo. En misschien ook niet. Misschien mag dat per persoon en per moment in je leven verschillen?
En kom je iets bij mij doen: ik beloof je geen toverstafje dus.
Maar wat ik je wel kan beloven, is dat je bij mij tools leert die je helpen met meer compassie, vriendelijkheid, verbinding en gratie door het leven en ook door de modder te navigeren.
Tot zover mijn vurig betoog.
Soms wil zoiets er gewoon even uit.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Dat het je iets brengt. Dat je er over kunt mijmeren hoe zich dat in jou afspeelt.
